Een spanningstransformatortheorie is net als een theorie van een step-down transformator voor algemeen gebruik. De primaire fase van deze transformator is verbonden over de fase en aarde. Net als de transformator die wordt gebruikt voor het afbouwen, heeft de potentiële transformator, d.w.z. PT, lagere windingen op de secundaire wikkeling.
Wanneer systeemspanning wordt aangelegd op de primaire wikkeling van een spanningstransformator, wordt een overeenkomstige secundaire spanning geproduceerd op de secundaire klemmen.
De secundaire spanning van de PT is over het algemeen 110 V. In een ideale potentiële transformator of spanningstransformator, wanneer de nominale last over de secundaire wordt aangesloten; de verhouding tussen de primaire en secundaire spanningen van de transformator is gelijk aan de windingsverhouding en bovendien zijn de twee klemspanningen precies in tegengestelde fase ten opzichte van elkaar. Maar bij een daadwerkelijke transformator moet er een fout zijn in de spanningsverhouding en in de fasehoek tussen primaire en secundaire spanningen.
Fouten in spanningstransformatoren, cruciaal voor het begrijpen van hun functie, kunnen effectief worden geïllustreerd met behulp van fasediagrammen.
